Je schreef dat Lisse na de zomer naar de kinderopvang gaat. Ik snap dat je blij bent dat het kan, maar snap ook (zeker na weer een opname), dat je enig voorbehoud voelt. Je vroeg me hoe ik balans vind tussen vasthouden en vertrouwen om dingen los te laten rond de zorg voor Bram.
Ik kan je vertellen dat ik je zoektocht herken. Bram zijn kwetsbaarheid maakte mij een (over)bezorgde moeder. En gelukkig maar, want dat maakt ons denk ik instinctief hele goede zorgverleners. Zo kon ik een long- of blaasontsteking voorspellen voordat de huisarts dit kon bewijzen. ‘Tacit knowledge’ noemen ze dat https://lnkd.in/ey886sqH
Zelf heb ik pas een balans gevonden tussen vasthouden en loslaten toen Bram onder mijn grens van kwaliteit van leven zakte. Juist omdat zijn behandelend artsen mij probeerde te helpen in het behouden van hoop, werd ik wat baldadig. Fatalistisch zelfs misschien.
Ik ben eens vergeten om het autostoeltje vast te klikken. Ik nam een afrit van de A50 en in de bocht die de weg maakte klapte het stoeltje om. Met grote schrik stopte ik de auto, klom over de bank en draaide Bram met stoel en al snel weer terug. Bang dat hij in de achterbank zou stikken. Een grote grijns lachte mij toe. Ik ging niet zover dat ik het stoeltje niet meer vast klikte, maar het leven beleven werd wel ons motto samen. Zou Bram schade oplopen, dan was dat maar zo. Voor zover mogelijk had hij dan wel geleefd ipv gevegeteerd!
Zo deden we al allerlei gekke dingen samen. Wandelen in de bliksem en stromende regen, sleeën in de alpen, zwemmen in de zee, dobberen in het zwembad (zelf bleef ik op de kant zitten), rijden in de cabrio zonder goed te kunnen zitten, de Hoofdstad-Hofstad (65 km) fietsen voor Stichting 2CU ("to see you" - Complex Care United) en onderweg niet drinken om droog te blijven, attracties als de vogelrock in de Efteling etc.
Inmiddels ben ik niet meer bang om Bram te verliezen. Als het leven minder leuk is, moet je juist dingen ervaren om te voelen dat je leeft, anders kun je net zo goed direct in je graf gaan liggen. Zonder in te boeten op goede zorg natuurlijk. Lijden aan het leven doet Bram al voldoende, daar wil ik niets aan toe voegen.
Maar als jij me laat weten dat Lisse weer opgenomen is, ben ik over haar wel erg bezorgd. Ik wens haar dat zij het leven ten volle zal leven. En ze heeft ook al veel te verliezen, het knappe kind. Haar kwaliteit van leven is fantastisch en ik hoop met heel mijn hart dat dit nog vele jaren zo zal blijven. Jouw loslaten komt vanzelf wel. Zoals ik al schreef, alle jonge moeders zijn (over)bezorgd, juist dat maakt dat ze zulke goede moeders zijn ❣
Comments